Η Πρωτομαγιά
Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:
Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντη
ένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδας
οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά
και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα
ζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλα
τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες
λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες
Θα 'λεγες, έτοιμα όλα τους να πάνε
στο χορό των μεταμφιεσμένων του 'Αδη.
.............
-Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.
-Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.
(από το "Χρονικόν Ενός Αθέατου Απριλίου")
Του Οδ.Ελύτη)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αυτή η μαγεία του Ελύτη, να λέει λίγα και να μπορείς να μαντέψεις έναν ολόκληρο κόσμο, τον κόσμο που έχεις μέσα σου! Πολύ συγκινητικό αυτό το ποίημα, Φωτεινή! Μου έδωσε την ευκαιρία να αναζητήσω διάφορα ποιήματα και κείμενα για τη μεγάλη αυτή μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή